lunes, junio 06, 2011

Bukatu da

Zeozerren bukaera iristear dagola poza, tristura edo haserrea sentitu dezakegu. Dena, dena, gauzak nola joan direnan arabera honela edo horrela bukatuko dira. Ondo edo gaizki.
Parrandan bagina bezela. Konpaniaz, anbienteaz disfrutatzen. Eguzkiari tranpak eginez, atera ez dadin, gaua ahalik eta gehien luzatuz. Kopa konturatu gabe hustuz joan da eta betetzeko gogoa euki arren izotza bukatu da.
Lau hilabeteko parranda honetan lan eginez disfrutatu degu eta konpaina onaz mozkortu gera. Ajerik uzten ez duen mozkorra.
Egunsentia dator. Egun berri bat. 

lunes, febrero 14, 2011

Don't believe everything you read.

viernes, febrero 04, 2011

No le teme a la muerte, lo unico que lo amedrenta es perder.

jueves, febrero 03, 2011

Kajak

Kamioia iritsi da eta karritoak prestatuta daude. Kaja ugari etorri direla dio kamiolariak eta sesio luze xamarra izango dela dirudi. Kajak deskargatzen hasi gera. Astunak, txikiak, handiak... kamioiak hainbat kotxe blokeatzen ditu. Kotxe baten jabea iritsi da, neska gazte bat.

Kamiolaria komunera jun da eta ezin da kamioia mugitu.

- Va a tardar mucho en venir?
- No creo, habra ido al baño.
- Pero es posible que haya ido a tomar algo?
- No creo, volvera enseguida.

Kajak deskargatzen jarraitzen degu. Neskak bere gauzak gauzak kotxean sartu eta adi-adi gure lana nola egiten dugun begira jartzen da.

- Benetan sentitzen deu.
- Lasai, ez da inoren kulpa.

Begietara begiratu diot. Begietara...

- Noiz deskargatzen dezute, asteazkenetan?
- Asteazken eta igandetan.

Berriro begietara begiratzeko aukera. Gaua atsaldea akatzen dabil, iluntzen ari du, baina guk ez degu argirik behar. Bere begiek irrifarre batekin lan egitera bultzatzen naute...

Kamiolaria iritsi da. Kamioia mugitu eta neskak alde egin du. Ni tontotuta nago.

Gozada bat da lan egitea begi hoiek begiratzen zaituztenean...

domingo, enero 30, 2011

Etxeko Bob's beer

Ostegunean nahiz ta greba orokorra izan The Glutton Club-ak prestatutako garagazdo katara juteko aukera izan nuen lankide batekin batera. Hainbat garagardo dastatzeko aukera izan nuen, ondo jan eta noski, denbora ona pasa.

Denborakin juteko asmoz, ordu erdi lehenago iritsi ginen eta Bob ezagutu eta berarekin hitz egiteko aukera izan genuen. Zein da Bob? Londoneko gizon jator bat. Iparraldean bizi da bere emazte frantsesarekin eta garagardogilea da. Hainbat garagardo ezberdin prestatzen ditu, era oso berezian gainera. Musika klasikoa jartzen dio garagardoari eta berak dioenez, beste musika batekin zapore ezberdina hartuko luke garagardoak.

Kataren helburua janari ezberdinak hainbat gragardoren pareja ona direla demostratzea zen, eta ez ardoa asko uste duten bezela. Arrai ugari, txistorra eta gazta asko hainbat garagardorekin dastatzeko aukera izan nuen. Esaterako, Blanche bat antzoa ozpinduekin bat oso ongo bat egiten dutela ikusi nuen.

Oso gustora ibili nintzen eta asko ikasi nuen. Noizbat Etxeko Boben garagardoak dastatzeko aukerarik baldin baduzue, ez izan dudarik, mozkortu! Blanche, pikantea, keetua, Bruneé...

lunes, enero 10, 2011

Hank Moody to Becca

To my dear beautiful daughter, 

I’m writing you a letter. That’s right a good old fashioned letter. It’s a lost art, really? Like handjobs. Shit.

I have a confession to make, I didn’t like you very much at first. You were just this annoying little blob. You smelled nice, most of the time, but you didn’t seem to have very interest in me, which I of course found vaguely insulting. It was just you and oyur mom against the world. Funny how some things never change. So I cruised the long doing my thing, acting the fool, not really understanding how being a parent changes you. And I don’t remember the exact moment that everything changed. I just know that it did.

One minute I was impenetrable. Nothing could touch me. The next my heart was somehow beating outside my chest, exposed to the elements. Loving you has been the most profound, intense painful experience of my life. In fact it’s been almost too much to vow. As your father, I made a silent vote to protect you from the world. Never realizing that I was the one who end up hurting you the most.

When I flash forward my heart breaks, mostly because I can’t imagine you speaking of me with any sort of pride, how could you? Your father is a child in a man’s body, he cares for nothing and everything at the same time. Novel in thought, Weak in action. Something has to change, something has to give. It’s getting dark, too dark to see.